Obcość Żydów i straty wojenne w Polsce w latach
1939-1945 |
|
Prof. Pogonowski |
|
Świadkiem historii obcości
Żydów wobec Polski, mimo wielowiekowego pobytu na ziemiach polskich, jest
laureat literackiej nagrody Nobla, za twórczość w języku żydowskim, Icaak
Baszewis Singer (1904-1991). Baszewis vel Bashevis napisał na ten temat
artykuł 17 września 1944 roku w nowojorskim żydowskim piśmie „Forverts”, pod
pseudonimem Iccok Warszawski i użył tytułu: „Jews and Poles Lived Together
for 800 Years But Were Not Integrated,” („Żydzi i Polacy żyli razem przez 800
lat, ale nie zintegrowali się”). Naturalnie Polacy byli gospodarzami we
własnym kraju i uważali Żydów za gości na polskiej ziemi. Bashevis napisał: „Rzadko
kiedy Żyd w Polsce uważał, że powinien nauczyć się polskiego języka; rzadko
kiedy Żyd interesował się historią Polski lub polskimi sprawami
politycznymi”. Co do Polski w latach 1918-1939, pisał że „Nawet w kilku
ostatnich latach było rzadkością, żeby Żyd mówił dobrze po polsku. Z pośród
trzech milionów Żydów, żyjących wówczas w Polsce, dwa i pół miliona nie
potrafiło napisać najprostszego nawet listu po polsku i wymawiali bardzo źle
polskie słowa. Dla setek tysięcy Żydów w Polsce, język polski był równie obcy
jak język turecki.” Dwadzieścia lat później, 20
marca 1964, znowu w artykule w piśmie „Forvarrts”, Bashevis napisał: „Moje
usta były nieprzyzwyczajone do wymowy dźwięków polskich miękkich spółgłosek.
Moi przodkowie mieszkali w Polsce kilka wieków, ale w rzeczywistości byłem
jakby cudzoziemcem, miałem oddzielny język, inny świat ducha i inną religię.
W tej nienaturalnej sytuacji, często myślałem o wyjeździe do Palestyny.” Powyższe cytaty opublikowałem w książce: Iwo Cyprian Pogonowski, „Jews
In Poland: A Documentary History: The rise of Jews as a Nation from Congressus Judaicus In Poland
to the Knesset In Isarel.” Hippocrene
Books Inc, Kulturalnie i
lingwistycznie Bashevis Singel był takim typowym Żydem polskim, jacy
mieszkali w Polsce centralnej lub na kresach wschodnich, w zaborze rosyjskim
(1762-1918). Isaak Bashevis Singel jest uważany przez wielu za „Szekspira
literatury w języku żydowskim”. Język ten był nazywanym przed wojną żargonem
niemieckim „Yiddish” i był używany zamiast języka hebrajskiego, którym Żydzi
w Polsce nie umieli mówić, prawdopodobnie ponieważ wielu z nich pochodziło od
nawróconych na Judaizm Turkmenów-Chazarów. Bashevis urodzony w
Warszawie, umiał mówić i pisać po żydowsku i zaczął się uczyć języka
polskiego dopiero w wieku lat piętnastu. Według niego samego, przedtem język
polski był dla niego równie obcy jak język chiński. W religijnym środowisku
żydowskim w przedwojennej Polsce pewna znajomość języka polskiego była
potrzebna tylko tym Żydom, którzy mieli bezpośredni kontakt z Polakami, żeby
mogli zarabiać na swoje utrzymanie. Fakt, że znaczna większość polskich
Żydów, albo ogóle nie mówiła po polsku, albo posługiwała się łamanym językiem
polskim, krytycznie przyczynił się do tragicznej sytuacji Żydów w Polsce,
podczas niemieckiej okupacji w czasie Drugiej Wojny Światowej. W czasie ludobójstwa
ludności żydowskiej, Żydzi przeżywali stałe uczucie strachu, że będą
rozpoznani z powodu braku dobrej znajomości języka polskiego, przy
jednocześnie „semickim” wyglądzie i tradycyjnym żydowskim ubraniu. Fakt braku
płynnej polszczyzny, wygląd „semicki” i rytualne obrzezanie, należały do cech
charakterystycznych, według których Niemcy poznawali Żydów w okupowanej
Polsce. Tysiące Żydów, którzy
przeżyli okupację w Polsce ukrywało się w domach polskich. Polska była
jedynym krajem w Europie, gdzie władze niemieckie stosowały wyrok śmierci na
wszystkich członkach rodzin polskich, u których Niemcy znaleźliby Żyda.
Polacy, sąsiedzi ludzi dających schronienia Żydom, również byli zagrożeni
śmiercią i często nie chcieli ponosić tego ryzyka, co powodowało, że Żydów
ukrywano w tajemnicy przed sąsiadami. Trzeba pamiętać, że cała ludność Polski
była śmiertelnie zagrożona. Budowniczy „wielkich
Niemiec” starali się opróżnić tereny polskie z Polaków i dlatego stasowali
masowe zabójstwa na ludności polskiej, białoruskiej i ukraińskiej, żeby
opróżnić tereny zamieszkałe przez Słowian dla kolonizacji niemieckiej, po
zwycięstwie Niemiec. Dobrze politykę kolonizacyjną Niemiec pod rządami
Hitlera opisuje profesor Cambridge University, Richard J. Evans w ostatnim
tomie jego trylogii o Trzeciej Rzeszy pod tytułem „The Third Reich at War,
1939-1945”, w którym to tomie autor stwierdza, że naziści niemieccy pod wodzą
Hitlera planowali wymordowanie mieszkańców Polski, Białorusi i Ukrainy, żeby
na terenach ogołoconych z tych narodów, założyć wielkie zmechanizowane
gospodarstwa rolne jak i fabryki tak, żeby Niemcy były największą potęgą na
świecie. Do klęski pod Moskwą w
zimie 1941/42, masowe mordy były głównie dokonywane przez Niemców i Sowietów
na ludności polskiej, na pierwszym miejscu cierpiała inteligencja. Do wybuchu
wojny niemiecko-sowieckiej w lecie 1941, Sowieci wymordowali, przy pomocy
miejscowych Żydów, większą ilość obywateli polskich, więcej niż uczynili to
Niemcy w tym samym czasie. W styczniu 1942, rząd Hitlera ogłosił „ostateczne
rozwiązanie sprawy żydowskiej”. Przed tą datą, głównym celem mordów
niemieckich była inteligencja polska. Nawet na kilka dni przed
jego samobójstwem, wiosną 1945 roku, kiedy Hitler pisał swój polityczny
testament, wówczas nakazywał Niemcom, żeby wiedzieli, że: „celem Niemiec
zawsze musi być zdobycie terenów na wschodzie dla budowy wielkich Niemiec.”
Natomiast w czasie wielowiekowego pobytu na polskich ziemiach, Żydzi żyli w
tradycji Talmudu i sami sobie narzucali izolację, ponieważ za wszelką cenę
chcieli być Żydami i nie asymilować się. |
|